پیش بینی خودتنظیمی دانشجویان بر اساس سبک های شخصیت (neo) آنان در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: یکی از اهداف مهم آموزش پرستاری، تربیت پرستارانی است که بتوانند با استفاده از دانش و مهارت خاص، خدمات شایسته ای را به افراد سالم و بیمار ارائه دهند، لازمه این امر برخورداری پرستاران از مهارت های خودتنظیمی در یادگیری است، از آنجا که عوامل بسیاری در خودتنظیمی نقش دارند، پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش پنج سبک شخصیت در خودتنظیمی دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت. روش ها: دراین مطالعه توصیفی - همبستگی، جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری ومامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390 بود. از این جامعه با استفاده از جدول مورگان 200 نفر نمونه پژوهش به روش خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه های سبک های شخصیت 5 عاملی نئو (neo-ffi) و پرسشنامه خودتنظیمی عمومی میلر و براون جمع آوری شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل رگرسیون و تحلیل واریانس چند متغیری (manova) استفاده شد. نتایج: تحلیل رگرسیون به روش هم زمان نشان داد که از بین پنج سبک شخصیت تنها دو بعد برون گرایی و وظیفه شناسی توانست بعد اجرا و برنامه ریزی خودتنظیمی را پیش بینی کند (05/0>p). همچنین از بین پنج بعد شخصیت تنها بعد روان نژندی توانست بعد تحقیق و ارزیابی خودتنظیمی را پیش بینی کند (001/0>p). یافته های مربوط به آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (manova) نشان داد که بین تمام سبک های شخصیت به جز روان نژندی بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>p). همچنین در ابعاد خودتنظیمی نیز بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود داشت (05/0>p). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش پیشنهاد می شود اساتید دانشجویان پرستاری و مامایی در آموزش این دانشجویان به ابعاد شخصیتی آنها توجه نمایند و متناسب با آن در جهت افزایش خودتنظیمی و خودنظم بخشی دانشجویان در یادگیری گام بردارند.